Duinwandeling Castricum.

De duinen van Castricum zijn een variatie op duingebieden in de buurt van Amsterdam. Als je iets verder wilt dan Zandvoort en iets rustiger kies je voor een duinwandeling Castricum.

Afgesproken is op zondagochtend de trein van 10.42 vanaf CS. Ik sms om negen uur omdat ik denk dat mijn afspraak het vergeten zal zijn. Mevrouw K. is echter niets vergeten. Sterker: zij is op tijd voor de trein en ik niet! Ik heb op het laatste moment nog mijn korte broek verwisseld voor een lange en daarna weer de korte aangetrokken. Het gaat minder warm worden vandaag. Zo heb ik de tijd vergeten.

Mevrouw K. wil eigenlijk niet met de trein. Kunnen we niet gaan fietsen? Nee, ik loop nu eenmaal liever dan ik fiets. Stadswandeling dan, eigenlijk wil zij niet zo lang weg zijn, ze hoort achter haar computer te zitten met werk. Wat voor werk? Ik ben niet op de hoogte dat K. een baan heeft op dit moment.

We nemen een latere trein en besluiten in Castricum eerst koffie te drinken. Daarvoor lopen we de winkelstraat in die vanwege de zondag er verlaten bijligt. Een paar ijssalons zijn open en schenken een kopje koffie. Dan hoor ik meer over het werk van mevrouw K. Zij wil geld verdienen met het opzetten van websites. Zij weet bijna, zo goed als zeker, hoe het werkt.

We begeven ons op weg naar de duinen. Bij museum strandvonderij kan je koffie drinken met zelfgebakken appeltaart, zien wij. Een aanrader voor ieder die de duinwandeling Castricum wil maken. Vlakbij staat de kaartjes automaat van PWN. Ik trek een dagkaartje voor mezelf. Als we een paar bochten verder zijn blijkt mevrouw K. toch ook de noodzaak van een duinkaartje te gevoelen. We lopen terug, d.w.z.: ik loop terug om het kaartje te kopen want mevrouw is al moe.

We lopen opnieuw dezelfde paden langs kromgegroeide eiken, tot we in open gebied komen waar de zon schijnt. K. zegt dat ze nog zoveel te doen heeft in haar leven. Nooit meer wil ze horen: “jij moet om negen uur hier zijn. Waarom ben je tien minuten te laat?” Maar ze moet wel geld verdienen, onafhankelijkheid…. Ze wil terug naar haar computer, ik moet garanderen dat we om zes uur thuis zijn. Ik biedt aan haar terug te brengen naar het station, maar wij gaan toch verder.

 

We bereiken de uitspanning. Alweer koffie drinken? Bah! Het wordt het infocentrum van PWN en ze roept me: of ik wel eens een veenmol heb gezien. Ik loop met haar mee en verwacht een gewoon soort mol te zullen zien, maar het blijkt een reusachtige kever, gevonden in het duingebied door een kind.

Ik loods haar mee richting zee. We lopen langs de Zeeweg; om aan de hordes zondagfietsers te ontkomen sla ik een zijpad in. We slaan aan het dwalen en K. zegt: “je bent de weg kwijt! Dit is de weg waarlangs we zijn gekomen.” Ze zegt ook dat het niet erg is.

Het is een andere weg die tussen de infiltratiegebieden door uitkomt bij het strand. We doen schoenen uit en lopen op blote voeten langs de waterlijn. Zij loopt, neus koppig naar beneden waadt een uur lang door het water. We zeggen niets, lopen alleen maar.

We lopen van het route kaartje af dat bij onze duinwandeling hoort. Ik hoop ergens een doorgang te vinden, een pad door de duinen. De rookkolommen van de hoogovens komen al dichter bij.  Het blijkt dat we 5,5 km van Heemskerk af zitten en 6,2 km van Castricum. “Heemskerk,” beslist K. “heeft een treinstation.”

Met die gedachte lopen we verder. Langs akkertjes van boeren die in oude staat zijn terug gebracht, waar koren groeit met korenbloemen ertussen. We treffen opnieuw fietsers en we bereiken een verkeersweg. K. wil liften, meteen houdt ze twee mensen aan die spontaan aanbieden ons te brengen.

Tip: we zitten bij de bushalte, naast ‘De Patatoloog’ Als de computer niet riep, hadden we een patatje kunnen eten, met een pilsje en een bus later nemen. K. beslist dat het niet kan, want eten in de bus mag niet. Ze zegt ook blij te zijn dat we zijn gegaan.