Wandeling onder laagstaande zon.

Het is half tien als ik als laatste aankom op het afspreekpunt; twee andere mensen stappen in de auto, de wandelbegeleider achter het stuur. Tot mijn verrassing stapt een vrouw in die mij zoveel problemen bezorgt omdat ik over haar schreef in mijn blog. Wat zal dat worden? Wij rijden naar het Amstelstation waar sinds jaar en dag het tweede opstappunt is. Hier verzamelen de mensen die in een tweede auto mee gaan rijden. De auto’s rijden achter elkaar en doen hun best elkaar niet uit het oog verliezen want dan moet er worden gebeld en gezocht om elkaar terug te vinden.

Bij het Amstelstation stapt de begeleider uit; hij mompelt dat de tweede chauffeur ambtenaar is die wel strikt om tien uur gaat komen. Zelf is de begeleider altijd ruim op tijd, ik heb me al aangewend ongeveer een kwartier te vroeg op het afspreekpunt  te komen; hij staat er dan al. Nu wordt het wachten.

Onder de laagstaande november zon rijden we langs Schiphol  het groene hart in. De wandeling is gepland in het gebied rond Nieuwveen, het Zuid-Hollandse plassengebied waar al heel vroeg turf werd gewonnen. Een bordje bij de kerk in Nieuwveen vermeldt dat hier in de dertiende eeuw al een kerkje stond, zien wij later.

Het begin van de wandeling langs een dijk met fietspad.

 

We rijden naar het plaatsje Langeraar, waar we de auto’s parkeren op een parkeerplaats bij het dorp. De parkeerplaats wordt goedgekeurd. Een belangrijk criterium voor een goede parkeerplaats: ‘Kun je er plassen?’ Hoewel deze parkeerplaats aan een rij huizen grenst, is er ook een strook groen. We drinken koffie die we hebben meegebracht in thermoskannen. Omdat ik jarig zal zijn de volgende dag heb ik gevulde speculaas meegenomen voor bij de koffie.

De lucht is heiig, de temperatuur rond 15° C. De zon verspreidt een wit licht waarvoor je je ogen afschermt om niet verblind te raken. Al pratend gaan we op weg. We kennen elkaar van eerdere wandelingen; de afgelopen vijf jaar nam ik regelmatig deel aan deze groepswandelingen. We lopen langs de Langeraarsche plas; daarna de Geerpolderplas tot aan Bilderdam. Veel glastuinbouw zien we om ons heen, polderdijkjes en kanalen. We komen bij de Amstel, die hier Drecht heet, zoals wij vroeger met aardrijkskunde leerden, en daarna Aar. Een bordje wijst naar de Sfeerstal, onze horeca, maar zover is het nog niet, eerst een rondje langs Nieuwveen.

In Nieuwveen houden we halt bij de katholieke kerk: zo’n kerk gebouwd in de negentiende eeuw toen de katholieken eindelijk hun eigen kerken mochten bouwen. De kerk van Nieuwveen is gewijd aan de heilige Nicolaas. Naast de kerk is een wandeltuin ingericht, compleet met insectenhotel.

Kerk van Nieuwveen, gewijd aan de heilige Nicolaas met wandeltuin.

 

“Ik geloof niet in een leven na de dood,” hoor ik de vrouw zeggen, die zoveel problemen heeft met mijn blog. Een wandelvriendin vraagt of ik boos op haar ben. Zij heeft mij een mail gestuurd maar daarop geen antwoord ontvangen. Ik begrijp niet waarom ik boos zou worden omdat iemand mij een mail stuurt. Moet ik boos zijn? Ja, ik ben boos, omdat mensen problemen hebben als ze in een verhaal voorkomen, maar niet de moeite nemen mijn blog te lezen.

Bij de Sfeerstal zijn alle tafels bezet en de rest gereserveerd voor een groep. Dat is een teleurstelling, want we zijn toe aan een pauze. We mogen wel in de tuin zitten en omdat het zulk mild weer is en met truien aan is dat best aangenaam. Een mevrouw die we onderweg tegenkwamen en die alleen wandelt, neemt naast ons plaats aan een tafeltje.

Talloze hekken langs de Ringvaart van de Schilkerpolder.

 

Er moeten op deze wandeling wat hekken worden genomen en ze zijn ongewoon hoog. Volstaat bij een hek meestal een opstapje; hier zijn het er twee. Een jaar geleden wandelden we in dit gebied; een nieuwe mevrouw had zich aangemeld. Zij was pas geopereerd aan een heup, wat haar beperkte in haar bewegingen, we moesten haar over de hekken heen helpen. Ik heb haar sinds niet meer teruggezien.

Na de horeca pauze lopen we naar Papenveer. Langs de ringvaart zien we nog meer kassen waar de zon op schijnt en die weerspiegelen in het water, waardoor de illusie van een glazen stad wordt versterkt. Bij Papenveer steken we de N461 over. Het stukje wat erna komt is wel het mooiste van de hele wandeling: het kerkpad van Papenveer naar Langeraar. Het bijzondere ervan is dat het pad dwars door de plassen loopt, omzoomt door wilgen en andere bomen.

De glazen stad.

 

In Langeraar bezoeken we nogmaals een katholieke kerk: de Franciscus en Clara kerk. We willen wel even binnenkijken, maar alleen het voorportaal is toegankelijk. Je kan er kaarsjes opsteken alleen zijn die op. Wie was die Clara? Het antwoord komt uit katholieke hoek: zij was de muze van Franciscus.

Onze wandeling wordt besloten op het parkeerterrein, waar tafel en krukjes worden uitgezet en wij een borrel kunnen nemen, het krat met dranken is meegebracht in de auto. Terwijl wij napraten doet de begeleider de administratie, bij sommigen wordt de prijs van de wandeldag automatisch afgeschreven; anderen betalen contant. Zo is iedereen gelukkig en tevreden over dag met het lopen van een volkomen zinloos rondje van 15 kilometer.