Wandeling door de bollenvelden.

Verlangen naar de lente, die maar niet wil komen. Sommige bomen staan weliswaar bloei en aan narcissen en krokussen geen gebrek, maar waar blijft het zachte voorjaarsweer? Dan maar even teruggrijpen op een wandeling van vorig jaar.

Een wandeling bij Heiloo waar je dwars door de bollenvelden loopt. De wandeling plande ik voor mezelf, maar om niet helemaal alleen te hoeven lopen plaatste ik hem op een wandelsite. Dat leverde drie medewandelaarsters op. Alleen, op de ochtend van de wandeling regende het en een van de deelneemsters belde op om zich af te melden.

Op NS-station Heiloo ontmoet ik de overige twee; geen van hen ken ik. Ze stellen zich voor als Aukje en Jannie. De lucht is even opgeklaard en we volgen de Heilooër Zeeweg naar het beginpunt van de wandeling. We bereiken de parkzone die Heiloo omgeeft en hier nemen we een struinpad door het groen dat de Zeeweg volgt tot we komen bij het bord waar het dorp Heiloo ophoudt.

Hier slaan we rechtsaf en volgen de Egmonder binnenvaart, al spoedig bevinden we ons tussen velden uitbundig bloeiende tulpen. De paraplu’s leggen we neer en we pakken fototoestellen. Je kan hier tussen de bloemen lopen; ze plukken. Doen we natuurlijk niet, we beperken ons tot foto’s. Hier en daar tref je een veld van kleur één bloem van een andere kleur: niet gepland maar zomaar zo gebeurd.

We volgen de Binnenvaart, langs Gemaal Sammerspolder tot we linksaf een bruggetje over moeten steken en de Hoevervaart volgen. Aan de overzijde van de sloot volgen we nog steeds velden bollen; het geel van de tulpen op het punt van uitbloeien, zo verblindend dat het pijn  doet aan je ogen.

We komen naderen Egmond a/d Hoef en hier moet een veldje worden overgestoken waar paarden grazen. Aukje en ik vinden dat geen probleem; we wachten even af hoe de paarden op ons reageren en lopen ze voorbij. Maar Jannie weigert de paarden te passeren; zonder verder ceremonieel van afscheid nemen begint ze terug te lopen. Wij kijken elkaar aan: wandelaars die elkaar vinden via internet voelen weinig band of verantwoordelijkheid voor elkaar. Zo kan het gebeuren dat de een net een andere kant op wil. Of is de regen, die miezerig gestaag valt haar reden?

Aukje en ik vervolgens onze weg en gaan aan bij het cafétje ’t Slot voor koffie. De eigenaar echter, is op bezoek bij de buren, het duurt even eer hij erachter komt dat hij klanten heeft. Vlakbij is de ruïne van het kasteel van de graven van Egmond. De beroemdste graaf was Lamoraal, die door Philips II werd onthoofd gedurende de tachtigjarige oorlog; van hem staat er een standbeeld.

Na Egmond a/d Hoef bereiken we een weg die langs de duinen voert. Wel moeten we hier toegangskaartjes aanschaffen bij De Bleek en dat kan alleen met een pinpas. Even verderop kunnen we naar boven voor meer uitzicht. Tussen de bomen door verkrijgen we weer zicht op velden bloeiende blauwe druiven; zo eindeloos uitgestrekt is het veld, je zou denken dat de aarde hier een paarse kleur heeft.

Er is nog meer geschiedenis te beleven op deze wandeling: de Adelbertusput. Zo’n beroemde legende van een kloosterzuster die droomde dat het gebeente van zendeling Adelbertus moest worden opgegraven. Op de plek waar zijn graf was ontsprong een bron. De bron bestaat nog altijd; er is een openlucht kerk waar met Pasen katholieke diensten plaats vinden. Ik smaak de voldoening over de verbazing die Aukje uit over dit stuk vroege geschiedenis dat hier vastligt in het land; net zoals het mij verbaasde tijdens mijn eerste wandeling hier.

We bereiken nu Egmond-binnen, waar we aangaan voor een tweede bak koffie. Even binnen zitten in de warmte, vooral in de droogte, want de regen blijft gestaag vallen. Eigenlijk hebben we er onder onze capes niet zoveel last van, alleen de voeten worden nat want de schoenen laten op de duur het water door.

In Egmond-binnen bevindt zich ook de Abdij en de deur is open. De Abdij is vrij nieuw, gebouwd in de negentiende eeuw. Er staat ook een tombe van Floris II, maar die is ook nieuw. Wel vertellen de info-borden over de monniken die van hieruit het Christendom brachten en ook een beschaving. Hier werd de vroege geschiedenis opgetekend. Hoe de monniken werkten aan het bouwen van dijken en de grote kerk van Egmond aan Zee, die in de golven verdween….

We hebben de koffie op en we begeven ons weer op weg voor de wandeling richting Heiloo, waar we de trein willen pakken. Helaas gaat het niet zo vlot: we volgen eerst de weg die langs het klooster loopt, maar hier komen we aan de verkeerde kant van de Egmonder binnenvaart. We lopen over iemand’s erf, komen een hond tegen die ons eigenlijk wil terugjagen. Ik vraag aan Aukje of ze nog wel v

verder wil, tenslotte ben ik degene die de wandeling heeft gepland: ik moet de weg weten. Ze zegt niet zoveel keus te hebben. We concluderen dat we niet verder komen aan deze kant van het water en we lopen terug naar de Abdij, om te ontdekken dat het beginpunt van onze route er vlakbij ligt.

De bollenvelden hier lijken op proefveldjes met kleine stukjes geel, rood, roze… Weer zijn we onder de indruk en we fotograferen nog meer. We fotograferen elkaar met kleurige velden op de achtergrond. Er is nu een sloot die ons scheidt van de kleurpracht. Dan bereiken we ons uitgangspunt: de weg naar centrum Heiloo; het is rond vijven. In de trein wisselen we telefoonnummers uit voor mogelijke toekomstige activiteiten. Bij Sloterdijk stap ik uit voor nog een wandelingetje door het park naar mijn huis.

Deze wandeling staat zeker op mijn programma voor de komende lente, hopelijk op een dag met een zacht zonnetje en misschien een doordeweekse dag, want bij de Abdij is een kaarsenmakerij, die alleen op werkdagen open is. Wie wandelt mee?