Winterwandeling door de bossen rond Epe.

 

 

In een maand van regen-, sneeuw- en hagelbuien kwam er van wandelen niet veel. De sneeuw die er viel bleef niet liggen en de lucht was vaak grijs en saai. Er komt een mail: mevrouw S. organiseert een wandeling op de Veluwe met de auto en er zijn nog twee plaatsen vrij. Ik geef me op.

De verzamelplaats is het Amstelstation, dat betekent voor mij eerst een half uur fietsen. Ik ben te vroeg, maar na een kijkje bij de vele wenskaartenstanders in het station, rijdt precies om tien uur de auto voor. Meneer E. is de tweede deelnemer. Hij heeft een grote plastic zak bij zich; later blijken daarin koffie spullen te zitten, voor een bakje aan het begin van de wandeling.

Het weer is goed, de zon schijnt. Terwijl we rijden richting Apeldoorn rijden, passeren we deels groen land maar ook stukken waar sneeuw ligt. Tot onze verrassing ligt er een aardig laagje sneeuw in Epe en het gebied rondom. We rijden op de N795, en we zien de zon schijnen op beijzelde twijgen, grote druppels glinsterend smeltwater die vonken als diamantjes. Dit belooft een bijzondere wandeling!

Onze halteplaats is de VVV, waar je gratis kunt parkeren. Het is even zoeken naar de VVV, die toch in de buurt van de kerk moet zijn? Als we opnieuw de weg inslaan zien we waar we het bordje met de afslag misten.

De koffie spullen worden uitgepakt en wij schenken een kop in, naast het VVV-kantoor, waar ook de Wereldwinkel is gevestigd.  Jammer, merkt mevrouw S. op, ze heeft nog een cadeaubon maar die niet meegenomen. We beperken ons tot het bekijken van de artikelen in de etalage terwijl we onze koffie drinken.

Epe, langs de Schotweg.

 

De wandeling die mevrouw S. in gedachten heeft is een uitgave van de ANWB en is 16 km lang. We volgen de routebeschrijving, die ons de bebouwde kom uitleidt langs de Schotweg.  Het landschap is open met hier en daar stukken bos. De zon schijnt volop, maar waar zijn de beijzelde takken gebleven met de druppels als diamantjes? Alle ijzel is weggesmolten terwijl we zochten naar onze parkeerplaats en koffie dronken, is onze conclusie. Er is een bos van kerstboompjes, waar wat sneeuw op ligt en dat ik gebruik als wc.

We lopen door het gebied van de Eper beken. De beken zijn mogelijk gekanaliseerd en aan banden gelegd; het water waarlangs wij lopen  lijkt niet te stromen. We volgen de Rauwenhoffweg, lopen langs de Vlasbeek naar de Tongerseweg die ook de N795 heet en waar we eerder langs reden. Maar nu zijn de takken aan de bomen kaal en doods en zelfs droog; de zon heeft zijn werk gedaan.

We wisselen ervaringen uit over onze leefsituaties. Mevrouw S. telt de maanden af die zij nog op kantoor moet doorbrengen tot haar pensioen. Bij mij is het juist andersom: mijn werk neemt toe en ik heb er plezier in. Ik vertel over mijn samenwerking met een fiscaliste. Zij, met haar sprankelende persoonlijkheid trekt klanten aan, terwijl ik een nauwkeurige boekhouder ben.  De samenwerking met haar ervaar ik niet als druk, zoals je bij een vaste baan op een boekhoudkantoor zou hebben. En die vrijheid je eigen werktijden te kunnen indelen!

Het bospad is modderig, met plas water op de voorgrond.

 

Langzaamaan schuiven wolken voor de zon; we lopen nu in bosrijkgebied, door de buurtschap Tongeren en over Landgoed Tongeren. De bospaden zijn zompig door de smeltende sneeuw; het is zoeken naar een paadje door de begroeiing, om je schoenen enigszins droog te houden. Toch is lopen op natuurpaden lekkerder dan langs de openbare weg, waar auto’s voorbij rijden. Deze wandeling heeft daarvan nogal veel, maar wat wil je ook met een wandeling van de ANWB!

Plotseling blijkt onze route versperd door een hek. De tekst op de omheining verklaart dat het om kwetsbaar gebied gaat waar niet mag worden gelopen. Het ziet eruit als moerassig, voor zover we kunnen zien door de sneeuwlaag. We besluiten onze route voort te zetten door langs het hek erom heen te lopen. Dat wordt ‘struinen’ door het bos, merkt  meneer E. op en hij neemt de leiding.

Onderweg trek ik de trui uit die ik onder mijn jack draag, want koud is het niet. Wanten en mutsen kunnen worden opgeborgen in de rugzakjes. Ik loop in mijn eentje achteraan omdat ik soms blijf stilstaan om een foto te maken. Voor mij uit lopen Mevrouw S. en meneer E. gewoonlijk druk in gesprek.  Ik verlies ze uit het oog na een bocht en hoop dat ze mij niet achterlaten, want de routekaart is in hun bezit.

We volgen de Tongersche Beek en verbazen ons erover dat de beek hoger ligt dan het omringende land, door dijken omzoomd. Er groeit laag geboomte langs de beek, maar je moet omhoog om langs de grazige oever te geraken. Er staat een bord met de aanduiding ‘pannekoeken’. We zijn toe aan een kop koffie en hoopvol volgen we de bordje naar De Veldkamp.

Maar de horeca is gesloten; het huis en speelplaats liggen er verlaten bij. Dat is een teleurstelling, want we hebben behoefte aan een pauze. Komt het omdat we de hele maand geen wandelingen deden, dat onze spieren wat stijf zijn geworden? Een grappenmaker heeft achter het restaurant een bordje met de tekst “Rustplaats auto’s”, met een pijltje gezet. Verderop lopen paarden in de wei.

De tweede mogelijkheid voor koffie is dierenpark De Wissel. We lopen langs de heg die het dierenpark omzoomt en horen stemmen: het park is open. Hoopvol vraag ik het aan het meisje bij het loket of men koffie heeft. Dan moeten we eerst toegang betalen, is haar antwoord. Dat willen we niet; er zit niet anders op dan onze route te vervolgen tot Epe.

 

We passeren nog een keer de Tongersche beek en constateren dat hier de dijkjes ophouden en het water naar beneden stroomt tot de normale hoogte van het omringende land. We passeren nog een buurtschap: De Wissel. De bebouwing langs de weg wordt intensiever; wij zijn terug in Epe en lopen richting het Centrum. De kerk, gebouwd in de 12^e eeuw en waarvan de toren is vergroot in de 15^e eeuw. Wat moet die niet hebben gezien, aan menselijk streven!

 

 

In het Centrum vinden we: ‘dranck en speijslokaal De Baron’. Het is druk en donker binnen en op ’t eerste gezicht lijkt het vol te zijn. Maar achter in de zaal zijn vrije tafels. Zouden ze wel gebak hebben? Mevrouw S. wil door ons worden getrakteerd omdat zij de benzinekosten voor haar rekening neemt. We bestellen koffie en gebak met slagroom. Als de koffie komt blijkt die vergezeld te gaan van een glaasje likeur, ook alweer met een toef slagroom.

 

Zo besluiten wij onze wandeling in stijl. De zon gaat onder en Epe viert het besluit van een vrije zaterdag. Gezelligheid met kaarsjes om ons heen en snacks. We hebben geen haast en bestellen een tweede kop koffie met likeur en een koekje erbij. Zo rijden we in het donker over de snelwegen terug naar Amsterdam. Het is zeven uur als ik uitstap op het Amstelstation, waar mijn fiets wacht. Dan fiets ik naar huis zonder fietslampjes, want daaraan heb ik vanochtend bij het inpakken van mijn rugzakje, niet gedacht!