 |
| Het bed met muskietennet in de kamer van Laxmi, waar ik slaap. |
Wakker worden bij het zoemen van de ventilator, onder een
muskietennet en met buiten het gesjilp van de vogels, mussen vooral. We hebben
ons hotel opgezegd en zijn ingetrokken bij de advocaat Madan Dhakal. Een riant
huis met drie verdiepingen en heel veel kleur van binnen. Ik logeer in de kamer
van Laxmi, de 20-jarige zoon, die met zijn moeder naar een bruiloft is in
Kathmandu. Peter slaapt in de gastenkamer beneden en Diego heeft het
twijfelachtige voorrecht de echtelijke slaapkamer te mogen delen met de
advocaat. “Wij zijn nu zijn gezin,” zegt
Diego.
Het huis is erg gehorig; je kunt letterlijk horen wat in
andere kamers wordt gezegd, alle ramen, voorzien van horren staan open. Verder
is er een bediende in het huis die zich onhoorbaar van kamer tot kamer beweegt.
Het is een jonge, ietwat dikke man en hij brengt limonade, thee, maakt ontbijt,
allemaal even onopgemerkt. Als Dhakal thuiskomt toetert hij hard; komt de man
niet snel genoeg is toetert hij nog een paar keer, terwijl hij ook uit zou
kunnen stappen en zelf dat hek openen.
Het
Dental camp is vandaag erg rustig; de meeste mensen die een behandeling wilden,
zijn inmiddels geweest. De lunch die vandaag in de kantine wordt
opgediend is bereid in de school zelf en smakelijker dan die uit het restaurant van de dag ervoor.
 |
Nu het
rustig is maken de onderwijzeressen gebruik van de gelegenheid hun gebit na te
laten kijken. Suna kijkt toe, terwijl Ram aan het werk is.
|
Aan
het eind van de dag bevinden we ons plotseling weer bij lodge Dreamland; Ram
logeert er nog steeds. Het Dental camp is afgelopen en Ram wil zijn betaling
hebben. Henk is het niet gelukt geld over te maken vanuit Nederland naar Nepal. Peter en Diego
besluiten het voor te schieten en te verrekenen met de huur van de Scorpio die
ons naar Dharan bracht. Wat weer tot protest bij Henk leidt want nu wordt
stichtingsgeld met zijn privé-geld verrekend.
’s Avonds eten we bij de schoonfamilie van Henk. We zijn al
vele malen langs het huis gereden en ook eerder uitgenodigd. Toen was plots de
zwager van Henk, die kanker heeft en aan een chemokuur zou beginnen, ziek
geworden en naar het ziekenhuis gebracht. Henk kon ons niet bereiken, omdat hij
vergat ons zijn nieuwe nummer te geven. Nu worden we binnen gelaten en lopen in
een trappenhuis alle trappen op naar boven.
Peter meent dat meerdere leden van de dezelfde familie elk een appartement
bewonen. Wij gaan naar het dak, daar is een tafel gedekt.
Ondertussen wordt met een laptop geëxperimenteerd: ik
begrijp het al: Bimala de echtgenote van Henk, die in Nederland is gebleven
wordt bij de maaltijd gehaald. Om de beurt krijgen we de laptop voor ons. Als
het mijn beurt is weigert de camera zodat ik even haar gezicht krijg te
zien. Ik geef de laptop weer door. In
Nederland blijkt het veel te regenen. Deed het dat hier nu maar, dat zou het
stof uit de lucht halen.
De afwas wordt verderop op het dak gedaan. Er is enkel een
kraan; de pannen en borden worden afgeveegd en afgespoeld met koud water. Een
aanrecht om bij te staan is er niet, de meisjes doen het werk, zittend op de
grond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten