Weer een dag op de Dipendraschool, samen met de oogkliniek, 27 april 2016.

Besloten is dat wij met z’n drieën: Peter,  Diego en ik bij de advocaat Madan Dhakal  gaan logeren. Dus pakken we onze koffers: het spijt is niet Dreamland hotel te verlaten. Op het menu zie ik het adres staan en dat neem ik over:

New Dreamland hotel & lodge
Dharan – 19, Sunsari

+977-25-525024

Diego en ik zullen vooruit gaan naar Dipendra school, er is een tuktuk voor ons besteld. Onze koffers blijven in de lobby, tot Dhagal komt met zijn auto. Onderweg in de tuktuk mist Diego opeens zijn bril. Hij is verziend en voor zijn werk heeft hij die bril nodig. De tuktuk rijdt eerst langs asfalt en daarna de stoffige grintweg, die leidt naar het deel van Dharan waar de arme mensen wonen, door een droge rivierbedding tot bij de muur rondom de school.

Binnen pijnigen wij onze hoofden wat te doen. Het nummer van Peter hebben we niet, Henk heeft een Nepalees telefoonnummer genomen en ondanks dat ik het heb gevraagd niet zijn nieuwe nummer gegeven. Dan herinner ik dat ik het nummer van Dreamland lodge noteerde, vanmorgen aan het ontbijt. Diego probeert te bellen met zijn nieuwe smartphone, maar die werkt niet in Nepal, dan trek ik mijn telefoontje tevoorschijn: Ik toets het nummer in en de telefoon gaat over. Het kost wat moeite de jongen van de receptie uit te leggen dat hij Peter of misschien Henk aan de telefoon wil hebben, maar het lukt. Niet lang daarna wordt de bril gebracht.

Voor vandaag staat behalve de tandarts ook een oogarts op het programma. Niet alleen voor de kinderen van de school en het kindertehuis, ook arme mensen uit de buurt kunnen gebruik maken van de gratis service. Allemaal goede publiciteit voor het project, zegt Henk.

Er ontstaat commotie buiten, meer en meer mensen vullen de binnenplaats.  Henk waarschuwt: Nepalezen houden van ceremonies, en we gaan er een te zien krijgen. Niet alleen dat; op gegeven moment komt Dhakal mij halen. We vertegenwoordigen de gulle gevers in Nederland en men wil ons eren. In het midden zit Henk; hij krijgt een bloemenkrans rond zijn nek gelegd. Wij worden vereerd met een rode streep okerpoeder op het voorhoofd, een witte sjaal (kata) om en een bosje bloemen.

Henk moet een toespraak houden en hij zegt dat ceremonies heel leuk zijn maar er alsjeblieft niet te veel tijd aan moet worden verspild. Niemand luistert of verstaat het. Alles wordt op film gezet en zal bij de lokale tv-zender worden uitgezonden.

Er lopen mensen rond van de oogkliniek, zij controleren wat er gebeurt. Zij vragen mijn naam en nationaliteit en die van Diego, die Spanjaard is. Zij staan onder leiding dikkige man,  die een restaurant blijkt te hebben. Als de lunch voor gasten en personeel op een vuurtje naast de school wordt bereidt, blijkt dat voor ons eten wordt gebracht vanuit zijn restaurant. 

’s Avonds zijn we uitgenodigd bij de gezette man, die Amerikaans Engels spreekt; hij heeft in de VS gewerkt, maar kwam terug omdat hij houdt van zijn land, zegt hij. Zijn restaurant is donker; de elektriciteit is uitgevallen. Dat gebeurt regelmatig overdag; als er wel elektriciteit is gaan wij snel onze mobiles of laptops opladen. De kaarsen op tafel zorgen voor extra warmte nu de fan niet draait, maar maken ook dat het gezellig is. Gesprekken gaan over politiek; de ruzies tussen Nepal en India. China dan, als buur? Maar daar voelt men niets voor; cultureel heeft Nepal meer gemeen met India.

Het restaurant is blijkbaar gesloten, want andere gasten zijn er niet. Drie of vier mensen lopen er rond om ons te bedienen. Het voedsel dat op tafel komt heeft toch veel weg van fastfood. Jammer dat de gewoonten om slecht voedsel te eten zo snel worden overgenomen. Overigens blijkt later dat de lunch in de school voor rekening van onze stichting komt. Henk noemt de royale avondmaaltijd: een sigaar uit eigen doos.